Uzun zamandır uğramadığı bir dostu ziyarete karar verip, ona vardığında çoktan onu yitirmiş olduğunu öğrendiğinde ne yapar insan?
Çok ama çok sevdiğin birine, yıllar sonra artık açılmaya karar verip, ona ulaştığında çoktan "elin" olmuş olduğunu öğrendiğinde ya da...
Hayat çok kısa...
Onlarca yıl bazen dakikalarla ölçülebilecek kadar kısa...
Tıpkı beklerken on dakikanın on asra bedel olması gibi...
Birkaç gündür evdeyim... Havalar malum, hem kafa dinleyeyim, hem de elimde birikmiş üç beş romanın üzerinde biraz çalışayım istedim... Rastgele açtım birinin dosyasını; ama ne mümkün? Bir defa elden düştü mü gözden ve gönülden de düşüyormuş meğer... Kahramanlar yabancı, olaylar banal... Mekanlar bile tanıdık gelmiyor artık...
Düşündüm üzerinde...
Tıpkı bir insanı terk etmek gibi... Bir insandan vazgeçmek gibi yazmayı bırakmak... Bu dediğimi yazanlar iyi bilir... Bir kez ara vermek, bir daha dönememektir bir anlama...
Cengiz'e baktım; Esra'ya, küçük Cemre'ye...
O son mutlu aile tablosuna göz gezdirdim... İçimden bir his bu tabloya el sürmemem için elinden geleni yapıyor... Oysa, ayrılık olmalı... Cengiz, çıkmalı o evrenden... Esra, bildik acılarla ve küçük Cemre ile baş başa, başa çıkabilmenin yollarını aramalı... Ama yapamadım...
Romanı önümüzdeki bahara erteledim...
Anladım ki bir kez vazgeçmek... Ebediyen terk etmekmiş...
Acı...
Ama gerçek bu!