Malumunuz Türkiye 2020 olimpiyatlarına aday oldu. Hatta resmiyette kazandı bu son günlerde. Ama şöyle de bir şey var son olimpiyat oyunlarında yaşadığımız hayal kırıklığı da ortada. Hedefi ilk 10 arasına girmek olan Türkiye'miz 1 altın 4 gümüş 3 bronz ile sadece 8 madalya almış ve genel sıralama da sadece 37. Sırada kalmıştır. Sorun şudur ki ve kesin bir ölçü de belli olmuştur ki artık sporcu yetiştiremiyoruz. Bunu dönemin siyasi koşullarına da bağlayabiliriz eğitim-öğretimdeki yanlışlarımıza da. Bir kere en başında eğitim sistemimiz de büyük bir sorun var. Sorun şurada ki orta okul seviyesine gelen bir öğrenci o sırada eğer spor ile de uğraşmışsa önüne büyük bir problem çıkıyor. Ya oku,ya sporcu ol. Yaşı 12-13 olan bir çocuktan hayatının şekillendirecek bir karar almasını bekliyoruz. Çocuk da ailesinin de baskısı ve yönlendirmesi ile okula dönüp hayatında bir daha yapmamak üzere spora ara verir. Belki o küçük çocuk daha sonra olimpiyatlar da Türkiye'nin adını duyuracaktı ama biz ona böyle bir imkanı bile çok gördük. Orta okul çağından itibaren hayatını sürekli olarak sınavlarla ve büyük bir stres altında geçirmesine yol açmaya başladık. Hayattan zevk alan ve takım oyunu sporculuk eğlence kavramlarını yavaş yavaş anlayıp mutlu olmaya başlayan o çocuk ilk önce SBS ve akabinde YGS ve LYS ile devam edecek olan ve sürekli olarak test ve ezbere dayanan o okul hayatına büyük bir adım atar veya sporcu olur.



Türkiye'de yavaş yavaş şöyle de bir anlayış oluşmaya başladı kabul etmek lazım ki,çocuklar her ne kadar yaptığı spordan memnun olsa ileride yaptığı sporda ilerlemeyi düşünse de ailesi onun daha çok okumasını ve parantez içinde top peşinde koşmasına pek anlayışla bakmazlar çünkü sporculuk tehlikeli bir süreçtir. Çok insan bu konu kendini geliştirir ve tek bir sakatlıkta bile hayatı olan o sporu bırakmak zorunda bırakabilir. Aileler bu konu da çocuklarının ne düşündüklerini değil kendi düşündüklerini önemserler ve onlara seçim hakkı pek tanımazlar.



Eğitim ve öğretim anlayışımız oldukça yanlış olduğu artık sporcu yetiştirememe sorunumuzdan da rahatça anlaşılıyor aslında. Ancak sorun sadece anlayışımızda da değil. Sürekli sınavlar ile hayatı geçen bir gençlik geliyor yavaş yavaş. Tek yaptıkları verileni ezberlemek ve test çözmek. Bir makine gibi.



Sporcu yetiştirmek için tekrardan eğitim ve öğretimimize bir değişiklik getirmemiz gerek. Bunun için aslında Amerika'dan biraz örnek de alınabilir. Amerika'nın uyguladığı kolej hayatında spor ile uğraşan gençlere bir burs imkanı sağlarken derslerinde sınavlara ve ezbere dayalı olmaması onların spora daha çok zaman ayırmasını sağlar. Ancak bu düzen tabi ki belli bir altyapının oluşturulması ile oluşturulabilir.



Sporcu insanlarına tabi ki destek lazım. Gerek devletten gerekse ailesinden. Çünkü onlar bir amaç uğruna saatlerini, haftalarını, hatta yıllarını harcıyorlar. Onların önüne maddi ve manevi olarak engeller çıkardığımız sürece biz daha çok hayal kırıklığına uğrarırız. İlk 10 hedefi kurup daha çok 37. olur hatta ilk 100 içine bile giremeyiz bu şekilde. Çünkü hayatı sınavlardan ibaret olan bir insandan nasıl bir spor yapıp başarılı olmasını bekleyebilirsiniz ki.